arta kalan zamanda...

  Hayat hiç mavi yerinden vurmadı.. çünkü ben maviyi, beyazı koruyan masumiyet olarak tanırım, karanlığı görünür kılan bir renktir mavi, öyle bilirim.. sürükleyendir,bitmeyendir… mavi olarak anlatmalıyım her şeyi… kaldırın başınızı gökyüzüne,görmek istediğinizi değil gördüğünüzü söyleyin bana! yaşamın ta kendisidir mavi..belkide sadece bu yüzden ölmeye değil yaşamaya mahkum edilmiştir.. maviyi soruyordun, gözlerimden yüzüme yayılan maviyi mi? bir renk değildir, mavi huydur bende ve benim yetinmezliğimdir. ve herkesin yetinmezliğidir. belki denecektir ki bir süre ve denenecektir bir akşamüstünü düşünmek bir akşamüstünü düşünmekten başka nedir ki gönül gözü görendedir,derinler mavidir…” Edip Cansever 

 Canım oğlum ,  Sana duygularımı nasıl ifade edeceğimi bilmiyorum.Ama en yalın şekilde ifade edeyim :seni seviyorum.sen karşımda tarihin tüm izlerini taşıyan ama üstünde tek bir çizik bile barındırmayan küçük bir deniz gibi duruyorsun.

Bir zamanlar yaşadığımız bir yere dönmek elbette mümkün ama bir zamanlar yaşadığımız bir ana dönmek ne yazık ki ,imkansız.

 “Bu dünyada yalnızca aynı acıyı yaşamış insanlar birbirini anlayabilir.”

 “Duygularımı anlayıp paylaşabilirsiniz, bana merhamet gösterebilirsiniz ama acımı hissedebilir misiniz? Hayır. Acımı anlayabilirsiniz ama onu hissedemezsiniz.” Yukarıdaki diyalogları izlediğim Kirazın Tadı filminden  aldım.

 İngilizce resilience diye bir kelime var. Dayanıklılık  ,zorlukları yenme gücü anlamına gelir. Tüm zorluklar ,belirsizlikler ve değişim karşısında yılmazlığımızı ,esnekliğimizi koruyabilmek ,zor zamanlarda var olabilmek her şeye rağmen iyi iyi olabilmek için resilience kasımızı güçlendirmemiz gerekir.