Babam'a

''Sanki çok, çok uzun zaman önceydi. Sonraya dair izler yok değildi. Cenazeyi önümüzden taşırlarken leblebi tozu yiyordum, ağzım gibi küçük bir kaşıkla. Az daha boğuluyordum, boğulup ölüyordum. Leblebi tozu kadar yakındı ölüm demek ki. İlk o zaman hissetmiştim…

Bir erkekte olabilecek en narin eller ondaydı. Sırtıma hafifçe vurup kurtarmıştı boğulmaktan. O sırada cenaze de önümüzden geçip gitmişti. İlk o zaman hissetmiştim, O’nun ölümü benden uzak tuttuğunu, O varken bana hiçbir şey olmayacağını. O’nun öleceği ise hiç aklıma gelmemişti. İnsanın babası ölür müydü? Belki, ama benimki değil.
O’nu yolcu ederken leblebi tozu yemediğim halde, boğazımda aynı boğulma hissi vardı. İşte o zaman artık sırtıma vuracak bir elin kalmadığını düşündüm. Tabutunun altına doğru verdim sırtımı. Aynı narin dokunuşla nefes aldım yine. Bu, O’nun bana son dokunuşuydu.
Babası yoksa leblebi tozu yememeli insan…''

Yukarıdaki satılar Cem Mumcu'ya ait,ona ait dediğime bakmayın aslında hepimizin duyguları.Bugün Babalar Günü'.Babalarımızın günü.Ben de babama buradan seslenmek istedim,pek sevmez böyle günleri,bilmez de.Bilmediği bir şey daha var:Benim onu ne kadar çok sevdiğimi.Gösteremem pek sevgimi,ne kadar çok sevsem de.Babam biz çok sever bunu bilirim o da göster(e)mez sevgisini,başımıza bir şeyler geldiğinde anlarız bizi ne kadar çok sevdiğini.Doya doya sarılmak isterdim,sarılamadım,öpmek isterdim,öpemedim henüz.Öyle yetiştirildik,gelenekçi aile.Babamı çok severim,zaman zaman düşünürüm,o öldüğünde(Allah göstermesin) nasıl dayanacağım onun yokluğuna,bu dünyada nasıl devam edeceğim onsuz.
Neyse lafı çok uzatmayım:''Babacığım seni çok seviyorum'',Allah başımızdan seni eksik etmesin,tabiki hepinizin babasını.Bu dünyadan göçüp giden babalar da biliyorum ki yukarıda bir yerlerde sizi gözetliyor dur sizinle gurur duyarak.Güzel yürekli babalarınızın Babalar Günü'nü kutlarım.