arta kalan zamanda...

Kimseye ilk bakışın asıl bakış olmadığını. Herkesin ışığının sonradan tanıdıkça yandığını, ilk başta oynayanın sadece bir gölge oyunu olduğunu. Bir insana ilk kez sadece eskimiş bir çerçeveden bakılabildiğini. Şansı verince içlerinden, hani o doğum günü kartlarında olduğu gibi, üç boyutlu rengarenk bir katlama sanatı çıktığını. Herkesin bir nevi o çocukken yediğimiz sürpriz yumurtalardan olduğunu... Bazen görmeyi unuttuğum şeylerin bakmayı unuttuklarım olduğunu. Kalbi ritim tutmuş, hayat dansı yapan tüm canlıların benim canım olduğunu. Eşitim, kardeşim olduğunu. Şu gördüğüm herkesin, sadece tesadüfen, annem babam kardeşim kuzenim dostum sevgilim olmadığını. Hayatın bir mucize, her sabah uyanmanın bir şaheser, nefes alıp vermenin büyük bir festival olduğunu. Her gün oynanan bu deli tiyatronun parçası olmanın neşesiyle bir kez daha uyanmanın coşkusunu kalbimde bir kelebek gibi taşımayı. Taşarsam da taşmayı, kaçarsam da kaçmayı, üşenmeden yapmayı. Benim bulduğum dışın

Aklımı sakinleştirerek, kalbimi dinlendir. Zamanın sonsuzluğunu göstererek, bu telaşlı hızımı dengele. Günün karmaşası içinde, bana, sonsuza kadar yaşayacak tepelerin sükûnetini ver. Sinirlerim ve kaslarımdaki gerginliği, belliğimde yaşayan akarsuların melodisiyle yıka, götür. Uykunun o büyüleyici ve iyileştirici gücünü duymama yardımcı ol. Anlık zevkleri yaşayabilme sanatını öğret. Bir çiçeğe bakmak için yavaşlamayı, güzel bir köpek ya da kedi okşayabilmek için durmayı, güzel bir kitaptan birkaç satır okumayı, balık avlayabilmeyi, hülyalara dalabilmeyi öğret. Her gün bana kaplumbağa ve tavşan masalını hatırlat. Hatırlat ki, yarışı her zaman hızlı koşanın bitirmediğini, yaşamda hızı artırmaktan çok daha önemli şeyler olduğunu bileyim. Heybetli meşe ağacının dallarından yukarıya doğru bakmamı sağla. Bakıp göreyim ki, onun böyle güçlü ve büyük olması, yavaş ve iyi büyümesine bağlıdır. Beni yavaşlat Tanrım ve köklerimi yaşam toprağının kalıcı değerlerine doğru göndermeme y