arta kalan zamanda...

       “  Gün olur, alır başımı giderim, Denizden yeni çıkmış ağların kokusunda. Şu ada senin, bu ada benim, Yelkovan kuşlarının peşi sıra. Dünyalar vardır, düşünemezsiniz; Çiçekler gürültüyle açar; Gürültüyle çıkar duman topraktan. Hele martılar, hele martılar, Her bir tüylerinde ayrı telaş!... “ Gün olur, başıma kadar mavi; Gün olur başıma kadar güneş; Gün olur, deli gibi... “Orhan Veli Kanık “

 Ölüm insanoğlunun tek eşit olduğu yer belki de.Ölümde sadece ölen gitmez ,geride kalanların hatıraları, yaşadıkları kısacası kendinden kocaman bir parça gider .Artık o parça hiçbir zaman geri gelmez.Eksiktir çok veya az.Terk edilmiş evler beni hüzünlendirir, düşündürür  ve adeta kışın soğuk suyla duş almış gibi kendime getirir.Boş ,terk edilmiş bir ev,acaba eskiden nasıldı ,ne umutlar  vardı bu evin içinde? Kavgalar ,kaygılar, üzüntüeler de toprak mı oldu,nerde onlar? Boş ve terk edilmiş evler,yalan dünya demek ,silkelen ve kendine gel demek .Hayal kur.Gönlünü serin tut.Sevdiklerine sıkı sıkı sarıl...