arta kalan zamanda...

Bahar mevsimindeyiz.Mart ayı.Güzel.Değişken,sıradan,rutin değil.Sapsarı günlerin,mavi giysisini giymiş gökyüzünün habercisi.İşte bu aya bu hikaye yakşır.Yekta Kopan'ın bloğunda okudum sizinle paylaşmak istedim.  Uzak denizlerin balıkçıları iyi bilir bu hikayeyi. Yakışıklı kaptan dururken çelimsiz miçoya aşık olan kızın hikayesidir, kulaktan kulağa fısıldanır. Bir sır gibidir. Çevredeki bütün kadınların yüreğini hoplatan kaptan bir türlü kabullenememiş bu durumu. Nasıl olur da böyle güzeller güzeli bir kız bana değil de şu eğri büğrü miçoya gönül verir, diye düşünmekten başka iş yapmaz olmuş. Miçoyu gemiden atmış, zihninden atamamış. Öfke yiyip bitirmiş içini. Gemisini yönetemeyen, sevilmeyen bir adama dönüşmüş. O yakışıklı denizci gitmiş, bakışlarından kötülük akan bir canavar gelmiş. Sonunda almış miçoyu gemiye, çıkarmış en uzun seferine. Sırf kızın gözü görmesin diye, uzaklarda bir adaya bırakmış zavallıyı. Şimdi sevsinler bakalım birbirlerini, diyerek basmış kah...

Yaşar Kemal bu dünyadan göçüp gitti.Yer sustu,gök sustu.Irmak sustu.Mavi siyah oldu,siyah daha da koyulaştı.Anadolu öksüz kaldı.Dağlar,sarı ovalar yetim.Yaşar Kemal öldü,yanardağ söndü.Destandı onun kitapları benim için.Yaz aylarında sıcağın en kavurucu anlarında hep Yaşar Kemal gelir aklıma,onun yazdıkları.Çiçekler aynı onun yazdıkları gibi kokar,çimenler de öyle,toprakta.Analarımız onun anlattığı analara benzer.Yaşar Kemal benim için çok büyük yazardı.Daha çok şeyler yazılabilir bu büyük yazar için.Şimdi bir yaz vakti bir çınar ağacının gölgesine oturup onun herhangi bir kitabını okumak vardı.Biz yine de sözümüzü ona bırakalım,yazımızı o bitirsin. ''Dünya bin bir çiçekli bir bahçeydi.Bir bahçede hep aynı çiçekten olursa o bahçe güzel olmaz.Sen,ben,o varız diye güzel bir bahçe.Koparma farklı çiçekleri.Kalsın renkleriyle,kokularıyla...''