arta kalan zamanda...

    Bir gün sabah vakti kapıyı çalsam, Uykudan uyandırsam seni; Ki, daha sisler kalkmamıştır Haliç'ten. Vapur düdükleri ötmededir. Etraf alacakaranlık, Köprü açıktır henüz. Bir gün sabah sabah kapıyı çalsam... Bir gün sabah sabah kapıyı vursam, - Kim o? dersin uykulu sesinle içerden. Saçların dağınıktır, mahmursundur. Kimbilir ne güzel görünürsün sevgilim, Bir gün sabah vakti kapıyı çalsam, Turgut UYAR

Bugün  Radikal Gazetesini okurken bir yazıdan çok etkilendim,uzun süre kendime gelemedim ve bu dokunaklı yazıyı sizinle paylaşmak istiyorum: Ben istedim. Çünkü adım adım eriyişini, tükenişini görmek dayanılmazdı. Onun için de bizim için de... Annem artık Makedonya olarak anılan eski Yugoslavya topraklarında doğmuştu. Bununla da hep gurur duydu. Hatta Rumeli faşisti diye takıldım durdum ona. İnsanın artık acıdan, yorgunluktan bitap düşmesini, kusmaktan helak olmasını, tuvalette saatler geçirmesini izlemek, üstelik bu kişi en yakınınızsa tarifi imkansız acılar veriyor. Annem kanserdi, son 18 ayını bağırsaklarına yayılan tümörlerle savaşarak geçirdi. Kestiler, biçtiler, diktiler. Sonrası yoğun kemoterapi seansları... Saçları dökülüverdi, ondan çok üzüldük belki. Peruk aldık. Olmadı, yakıştıramadı kendine. Sonra neyse çıktı saçları yeniden. Ama denenen onca ilaca vücudu artık dayanamaz hale geldi gün geçtikçe. Bu meret öyle saldırgan ki hafifçe toparlandığın anda yenid...

“İnsanın başkalarına söyledikleri, kendi duymak istedikleridir. Yazdıkları, okumak istedikleridir. Sevmesi, sevilmeyi istediği biçimdedir.” Tezer Özlü

    ...Ben Çehov'un Martı  piyesini Kenterlerin  o yıllarda yeni açılmış olan Harbiye'deki tiyatrosunda seyrettiğimde herhalde on iki on üç yaşındaydım.        Piyesi çok iyi anlamamıştım.       Ama orada bir sahne ve cümle vardı.       Genç kız ,aşık olduğu yaşlı yazara bir madalyon hediye ediyordu.Madalyonun arkasında ,yazarın kitabının adı ve bir sayfa numarası kazılıydı.       Yazar,kendi kitabını açıp o sayfayı bularak benim asla unutamadığım o cümleyi okuyordu:     - Eğer birgün hayatıma ihtiyacın olursa  gel ve al onu.       Cümlenin gücü çocuk zihnimi dağlamıştı.        Bir insan,kendi hayatını sunacak kadar çok seviyordu birisini.        Cümle,bir hayal sahnesi yaratmıştı içimde.   Ahmet Altan-İçimizde Bir Yer