o da seni seviyor...

Çoktandır aklımdaydı,yazmayı düşünüyordum,bugün Tuna Kiremitçi'nin yazısını okuyunca tam düşündüklerim kaleme almış.Yazarın şu cümlesini çok beğendim:''Aslında şu dünyada ne kadar insan varsa o kadar da sevme biçimi var, bunu unutuyoruz.'' Parmak izlerimiz gibi ,hepimizin sevme şekli değişik,çünkü hepimiz farklı sevme biçimleriyle yetiştirilmişiz.Sevmek istiyoruz,ama daha çok sevilmek,el üstünde tutulmak,uçmak istiyoruz,mutluluktan güven dolu bir yaşamla.''Sen uçusu hatırla/ kuş ölümlüdür...'' bu dizeler bir İranlı şaire ait.Aslında sevmek bir yolculuktur,sevilen kuş gibi ölümlüdür.Önemli olan bu yolculukta yaşadıklarının,hayal kurduğun şeylerinin,acılarının,hüzünlerinin sen de bıraktığı izlerdir.Tekrar yazarımıza dönelim ve son paragrafından alıntı yapalım:
''....Aynı umutlarla, aynı sevilme arzusuyla, aynı bir olma hasretiyle sonsuzluğun denizinde savrulup gidiyoruz. Görünüşteki farklılıklarımız ne olursa olsun.
Birini gerçekten sevdiğinizde, hiç kuşkunuz olmasın. O da sizi seviyor. Şu ya bu şekilde.
Onu sevdiğimiz gibi sevmiyor belki. Bizim sevgimizi göstermek için yaptıklarımızı yapmayabiliyor.
Ama kendi bildiğince, kendi istediği kadar, kendi varlık sınırları dahilinde seviyor mutlaka.
Aslında bu bizi mutlu etmeye haydi haydi yeter. Yeter ki ondan kendi sevgimizin aynısını istemeyelim.
Bunu yapmaya kalkarsak, ona sahip olmak istediğimiz anlamına gelir. Bu da sevgiyi öldürmenin en garantili yolu. Evrenin her yerinde.''

Yaşamak,nefes almak gibi sevmekle,sevilmekle güzel.Bu sevmenin bizi 'ben' yapan  bir yolculuk olduğunu unutmayalım ve her evresini doya doya yaşayalım