Acı Başını Yukarıya Kaldırdı...
"Acının şiddetli oluşu değil sürekli oluşu yoruyor bizi." -Oğuz Atay
Birçok acıyı görmüş olan o gözler yorgundu.Yorgundu sözler,umutlar...Ölmeden de ölünebileceginin en buyuk kanitiydi kadın.Gozlerinde saklamayi beceremedigi birkac damla gözyası ve bolca bakıslarinda acı.Kadin artik kadin degildi.Sadece yaşamak nefes almaksa yaşıdığını söylerdiniz.Yuregine kocaman bir gunes koyup umuda yurumeliydi.Umut onun susamis gonlune iyi gelecekti.Umut'tu çocuk.Hayatı sadece çocuktu.Hayatı umut'tu.Kocası vardı ama artık yoktu,olmayacaktı.Oysa bir zamanlar o koca da umuttu.Her şey gibi umutlar da zamana yenik düşüyordu demek ki.Zamanın adaleti yoktu hiç.Bazı şeyleri susarak anlatıyordu.Susmak onun anlatım biçimiydi artık.Öğretmen kadının gözlerine baktı,bakamadı,korktu acıdan,üzüntüden.Acı kadının gözlerinin içini yiyordu.Kadından da dinlemek isterdi 'acı'nın tarfini,kimbilir nasıl bir tarif yapardı.Ya da yap(a)mazdı.Çünkü bir şeyi anlatabilmek için o şeyin zıddıyla da haşır neşir olmak lazımdı.Halbuki öyle miydi çok az mutluluk yaşamıştı,o da çocukluğuna denk geliyordu.Çocukluğunda zaman ne kadar da hızlı geçiyordu,çünkü mutlu olma süresi çok kısaydı,her an mutlu olabiliyordun,ya şimdi zaman kendi içinde oldukça yavaş ama bütününde su gibi geçiyordu.Kadın için ne zaman güneş doğacaktı,ay ne zman tam tepesinde dolunay olacaktı.Umut çıg gibi büyüye büyüye gözlerindeki o acıyı alıp gidecek miydi?
"Zor yola kolay kişilerle çıkmak en büyük hatadır." bunu kim söylemişti acaba.Söyleyeni merak etti,yaşarak mı söylemişti bu sözü?Nasıl söylediğinin ne önemi vardı ki,doğruydu tepeden tırnağa.Zor yola kolay bir kişiyle çıkmıştı.Umut'tu o kişi ama umut olmadı,ol(a)madı.Acı başını yukarıya kaldırdı,kadın başını öne eğdi.Acı...acı...acı...
Birçok acıyı görmüş olan o gözler yorgundu.Yorgundu sözler,umutlar...Ölmeden de ölünebileceginin en buyuk kanitiydi kadın.Gozlerinde saklamayi beceremedigi birkac damla gözyası ve bolca bakıslarinda acı.Kadin artik kadin degildi.Sadece yaşamak nefes almaksa yaşıdığını söylerdiniz.Yuregine kocaman bir gunes koyup umuda yurumeliydi.Umut onun susamis gonlune iyi gelecekti.Umut'tu çocuk.Hayatı sadece çocuktu.Hayatı umut'tu.Kocası vardı ama artık yoktu,olmayacaktı.Oysa bir zamanlar o koca da umuttu.Her şey gibi umutlar da zamana yenik düşüyordu demek ki.Zamanın adaleti yoktu hiç.Bazı şeyleri susarak anlatıyordu.Susmak onun anlatım biçimiydi artık.Öğretmen kadının gözlerine baktı,bakamadı,korktu acıdan,üzüntüden.Acı kadının gözlerinin içini yiyordu.Kadından da dinlemek isterdi 'acı'nın tarfini,kimbilir nasıl bir tarif yapardı.Ya da yap(a)mazdı.Çünkü bir şeyi anlatabilmek için o şeyin zıddıyla da haşır neşir olmak lazımdı.Halbuki öyle miydi çok az mutluluk yaşamıştı,o da çocukluğuna denk geliyordu.Çocukluğunda zaman ne kadar da hızlı geçiyordu,çünkü mutlu olma süresi çok kısaydı,her an mutlu olabiliyordun,ya şimdi zaman kendi içinde oldukça yavaş ama bütününde su gibi geçiyordu.Kadın için ne zaman güneş doğacaktı,ay ne zman tam tepesinde dolunay olacaktı.Umut çıg gibi büyüye büyüye gözlerindeki o acıyı alıp gidecek miydi?
"Zor yola kolay kişilerle çıkmak en büyük hatadır." bunu kim söylemişti acaba.Söyleyeni merak etti,yaşarak mı söylemişti bu sözü?Nasıl söylediğinin ne önemi vardı ki,doğruydu tepeden tırnağa.Zor yola kolay bir kişiyle çıkmıştı.Umut'tu o kişi ama umut olmadı,ol(a)madı.Acı başını yukarıya kaldırdı,kadın başını öne eğdi.Acı...acı...acı...
Yorumlar