Daha mutlu yarınlar...

Birazdan sizinle paylaşacağım hikayeyi nerde okudum hatırlamıyorum ama not almışım tekrar okumak için.Sizinle paylaşmak istedim.Hepimiz bir kimsenin veya bir şeyin değerini onu kaybetmeden anlayamıyoruz.Anlayabilsek biliyoruz ki bu hayat daha yaşanılsı bir yer olacak,nedense bildiğimiz halde yine de var olduğumuz durumdan veya yerden hep şikayetçi oluyoruz.

Padişah acemi bir köle ile gemiye binmişti...

Köle hiç deniz görmemiş, geminin mihnetini tatmamıştı...

Ağlamaya, inlemeye başladı...

Tir tir titriyordu...

Avutmak için çok uğraştılar, fakat bir türlü sakinleşmedi...

Padişahın keyfi kaçmıştı...

Herkes aciz bir vaziyetteyken gemide bulunan yaşlı bir adam padişahın huzuruna çıktı;

“Müsaade buyurursanız ben onu sustururum...” dedi...

Padişah da: “Lütfetmiş olursunuz...” diye cevap verdi...


***

Yaşlı adam, köleyi denize atmalarını istedi tayfalardan...

Köle denize düşünce suya batıp çıkmaya başladı...

Yüzme bilmiyor ve boğuluyordu...

İlk defa denize girmişti...

Sonra saçından yakaladılar, gemiden tarafa çektiler onu...

Köle gemiye yaklaşınca iki eliyle asıldı gemiye çıktı...

Bir köşede uslu uslu oturmaya başladı...

Yaşlı adamın yaptığı iş padişahı hayrete düşürdü:

-”Bu işteki hikmet nedir?” diye sordu...

Yaşlı adam cevap verdi:

-”Köle evvelce suya batmayı tatmamıştı... Gemideki selametin kıymetini bilmiyordu... İşte huzur ve saadet de böyledir, bir felakete düçar olmayan kimse, huzurun kıymetini bilemez...”