Hava soğuk.İnsan yaz gelsin istiyor...

Hava soğuk.İnsan yaz gelsin istiyor.Yazı özlüyor,zaten hayatımız özlememle düş kurmak arasında  geçmiyor mu? Güneş sarı bedenini göstermekte acele etmiyor bu sabah.Akşamın aksine yolların sahibi siyah, beyaz, sarı kedi ve köpekler.Yürüyorum soğuk havayı da yanıma alarak.İlginçtir soğukta yürümek insana güç veriyor.Daha da güçlü hissediyorum kendimi,gazetede okuduğum Şükrü Erbaş'ın bir dizesini mırıldanıyorum yanımdan geçen sarı benekli kediye:''Senin için biriktirdiğim yağmur suyunu, bir gül ağacının dibine dökeceğim.'' Şükrü Erbaş beş yıl önce bizim okula gelmişti bir program için,tanışmıştık.Alçak gönüllüydü, bir o kadar sıcak.Tam beş yıl önce.Zaman ne de çabuk geçmişti.Günlerin acelesi var belli,yetişemiyoruz hızlarına.Tam yazının burasında bıraktım yazmayı facebooka girdim,neden böyle bir şey yaptım inanın ben de bilmiyorum.İki üç önceki fotoğraflarımı beğendim,biraz hüzün kattım kendime.Sahi yaşam nedir? Yıllar geçiyor da biz de yaşamın orta yerinden geçebiliyor muyuz.Yoksa yüzme bilmeyen çocuklar gibi yaşamın en sığ kenarında mıyız? Yüzebiliyor muyuz en derinlere korkmadan,üşenmeden.Dedim ya soğuk insan güç veriyor,kendi kendime söyleniyorum:Yaşam için daha iyisini yapabilirim,daha çok dokunabilirim,daha çok gülebilirim,daha çok şeyi üretebilirim.İz bırakabilirim,Korkmadan,üşenmeden.Yaşamın sırrı galiba düş kurmakta.Didem Madak'ı tam bu sırada araya girebilir:''Bakın yaşam nedir?
Yaşam gerçektir,yaşam düştür.O ikisi bir açıyı taşısalar da yaşam bu ikisi birlikteyken ancak yaşamdır.O ikisini birbirine yaklaştıracak şey de yani düşten gerçeğe insanın geçebilmesini sağlayan şey de umuttur.''
Hava soğuk.İnsan yaz gelsin istiyor...