arta kalan zamanda...

Kaan:Işığı yanan pencerelere bak.Kime konuşuyoruz ki? Mete:Yanlış olanlara bakıyorsun.Karanlık olanlara bakman lazım.'' Yukarıdaki satırlar Kaybedenler Kulübü filmine ait.Filmi izlemiştim.Güzel ve şiirsel bir filmdi.Diyaloglar çarpıcıydı.Geçen günler de Ertuğrul Özkök köşesinde Nejat İşler ve bu filmden bahsedince-ki kendisi de yukarıdaki diyaloglara köşesinde yer vermiş-benim aklıma bu çarpıcı diyalog düştü. Akşamları şehre yüksek bir yerden bakıp tüm yanık ışıkları görünce hep aynı şeyi düşünürüm:Kim bilir bu yanan evlerde neler yaşanıyordur,kimi insan mutludur,kimi insan mutsuz.Bazıları en güzel günlerinden birini yaşamakta,bazıların ise dünya başına yıkılmıştır.Kahkaha yükselen evler bir yanda içinden üzüntü damlayan evler diğer yanda.''K ieslowski, insanlığın ortak değerlerinin din, dil, bayrak, toprak, coğrafya olmadığını söyler: “İnsanlığın ortak değerleri acı, keder, sevinç, coşku, aşk, hüzün, kıskançlık, umuttur.''   Bütün evlerde aşağı yukarı aynı ...

Herkes bugünlerde birbirini ahlaksız olmakla suçluyor.Gündem karışık,kimin haklı kimin haksız olduğu bulanık su kadar muamma.Galiba burada anahtar kelime: Ahlak.Peki ahlak nedir,ya da nasıl ahlaksız oluruz.Bu tür sorular beynime üşüştüğü zaman hep Zeki Demirkubuz'un sözü aklıma gelir ve ona göre karar veririm: ''Ahlak bizzat ötekini yargılamadan,suçu ötekinde aramadan bizzat kendi sorumluluğunu, hatasını,kötülüğünü görmektir. (...) Şu bana büyük ahlaksızlık gibi geliyor ; herkes ötekinin suçuna vutgu yapıp kendini gizliyor. Bu ülkedeki her kötüğün yaşanmasında herkesin suçu var.Ama kimse bunu kabul etmiyor''

Yukarıdaki pragrafları Can Dündar'ın M.Ali Birand'ın hayatını anlattığı  "Birand, Bir Ömür Ardına Bakmadan" kitabından aldım.Yaşamak güzel şey doğrusu.Bizler bulunduğumuz durumdan her daim şikayet eder,pek memnun olmayız.Halbuki geriye baktığımız zaman yaşadığımız sıkıntılar bizim hayatımızda küçücük bir damla gibi kalır.Hangi zorluk olursa olsun,nefes aldığımız sürece umut devam ediyor.Ümitli olmak,düş kurabilmek,yaşadığımız sıkıntıların,mutluluklarımızın anlamlı hale gelmesini sağlayan durumlar olduğunu kavrayabilirsek her şey bizim için daha güzel olacak bundan eminim.Nasıl yaşayabilirim yerine nasıl güzel yaşayabilirim sorusu bizim için en iyi soru olmalı.

Bugünlerde sürekli arabamda aynı cd'yi dinliyorum: Leonard Cohen-Greatest Hits.Benim bugüne kadar dinlediğim en güzel albüm.Müzik dinlemeyi severim,ayrı ülkelerden farklı müzikler dinlemeye çalşırım.Ama bu albümdeki her şarkıya,her melodiye,her tınıya bayılıyorum.

Bu yılınızı iyi geçirdiniz mi?  Sağlıklı olduğunuz için hiç sevindiniz mi?  Bu yıl hiç gün ışığı ile uyandınız mı?  Kaç kez güneşin doğuşunu izlediniz?  Bir neden yokken kaç kişiye hediye aldınız?  Kaç sabah yolda bir kediyi okşadınız?  Bu yıl yeni doğmuş bir bebek parmağınızı sıkıca tuttu mu hiç?  Ve siz onu hiç kokladınız mı?  Yaz gecelerinde ne çok yıldız olduğuna hiç şaşırdınız mı?  Kendinize bu yıl kaç oyuncak aldınız?  Kaç kez gözlerinizden yaş gelinceye kadar güldünüz?  Yaşlı bir ağaca sarıldınız mı bu yıl?  Çimlere uzandığınız oldu mu?  Çocukluğunuzdan kalan bir şarkıyı söylediniz mi hiç?  Hiç suda taş kaydırdınız mı bu yıl?  Kaç kez kuşlara yem attınız?  Bir çiçeği dalındayken kokladınız mı?  Bu yıl kaç kez gökkuşağı gördünüz?  Ya da hediye alan bir çocuğun gözlerindeki ışığı?  Kaç kez mektup aldınız bu yıl?  Eski bir dostunuzu aradınız mı hiç?  Kimseyle barıştınız mı bu yıl...